Het water spreekt.

“Als Tina Turner of Michael Jackson in De Kuip optrad, of Feyenoord scoort een doelpunt, dan kan ik vanaf mijn balkon meegenieten. Ik kijk uit over het water, vanaf het Simonsterrein. En dat water spreekt. Het draagt de geluiden van de stad met zich mee. Soms is het spiegelglad, dan weer raakt een golf de waterkant. Of een diertje ritselt zich een weg langs de oever. Heerlijk. Ik kan daar echt van genieten.”

Karin van de Bilt, een geboren en getogen Feijenoorder, wil er nooit meer weg. Ze kent er elke hoek, iedere steen. Ook het steen wat er was, om de Simonsblokken heen. De Kop van Feijenoord verandert met de dag. Langs het water en in de wijk. Oud verdwijnt, nieuwbouw komt ervoor terug. Dat wringt soms, maar het moet.

“En het werd ook wel eens tijd hoor. We hebben natuurlijk al langer het gevoel dat we een vergeten stuk Rotterdam zijn. Vooral in ons hoekje, waar bijvoorbeeld het onderhoud echt achter loopt. Dus het is goed dat de gemeente doorwerkt om de hele buurt te verbeteren. En dat is nodig, want er móéten gewoon veel woningen bijgebouwd worden. Maar als je zegt ‘verbeteren’, dan betekent dat ook dat je naar de huidige bewoners moet kijken. Mensen die binnen de wijk willen verhuizen, maar daar eigenlijk de kans niet voor krijgen. Mensen die volop ideeën hebben, maar die niet passen in de plannen. We hebben allemaal sterk het idee dat deze wijk wordt volgebouwd voor de rijken die de koopprijs kunnen neerleggen. En dat maakt de ruimte voor de mensen die er al woonden steeds kleiner. Veel daarvan vertrekken dus ook. Want het is niet te doen om binnen de wijk te verhuizen. En echt sociaal kun je sommige huur ook niet meer noemen. Mijn moeder is onlangs in een verzorgingshuis gaan wonen, nou, je wil niet weten wat ze nu voor haar oude appartementje durven te vragen…”

En toch zit Karin een beetje in tweestrijd met zichzelf. Want hoe ze vandaag denkt over haar wijk, ze weet dat dat de komende jaren ook wel weer zal veranderen. Het gat wat zij en haar omgeving nu voelen tussen nieuwe en oude bewoners, zal kleiner worden. Die nieuwe situatie, daar zal ze vanzelf aan wennen.

“Behalve aan die naam. Ik wist niet dat ik op de ‘Kop van Feijenoord’ woonde. Nooit van gehoord, klinkt een beetje als ‘Kop van Zuid’ he. Een beetje bedacht. Maar bedenk dan ook dat je daarmee de ‘gap’ tussen de huidige en al die nieuwe bewoners eigenlijk een beetje groter maakt. Want wij denken meteen ‘Huh? Maar dat is niet mijn wijkie wat ik ken…’ Zelf ben ik niet zo moeilijk hoor, ik maak snel contact met mensen om me heen, maar dat heeft niet iedereen. Het is een lekkere mengelmoes van culturen in onze wijk. Dus het zou echt goed zijn als we elkaar ook gewoon beter leren kennen. Daar ben ik actief in bezig met de Groene Golf op Zuid. We organiseren met bewoners momenten waarop we tegels uit de grond trekken en er groen voor in de plaats zetten, we maken samen met de moskee houten moestuinbakken die we uitdelen, planten samen geveltuintjes langs de muren van de oude Unilever, dus ja, we proberen mét de wijk diezelfde wijk ook wat groener te maken. En dat brengt mensen wel lekker bij elkaar. Ik ben al jaren bezig om een Terras aan de Maas te maken. Waar nu de oude hondenuitlaatplaats is, dat daar een terras langs het water komt met lekker vers nieuw groen. Een plek waar je op een stoel die je zelf meeneemt kunt genieten aan de waterkant. Iets waar veel bewoners naar uitkijken. Het plan werd goedgekeurd. Maar het komt er niet. Want het past niet in de hoofdstructuur die de gemeente voor onze wijk heeft uitgetekend. Terwijl we de handen op elkaar kregen bij de gemeenteraad. Soms moet je dus een lange adem hebben. Vooral als er niemand eens echt even de tijd voor neemt om te komen kijken of zich te verdiepen in wat we belangrijk vinden. Zoals de prachtige bomen in het Nassaupark, waar we voor hebben moeten vechten. Er wordt flink geïnvesteerd in de wijk hoor, en dat is nodig. En het levert wat op, bijvoorbeeld bij die leuke Havenloften, daar zitten nu dus gewoon bevers he. Bevers! Dus als de balans tussen groen en gebouwen klopt, dan komt er nieuw leven. Niet dat ik vrees voor de oude Calvé potten hoor, die blijven echt wel. Dat soort mooie historie moet gewoon blijven. Net als De Villa van Waning, Hunter Douglas, we hebben de gasfabriek en zijn koepels en nog meer iconen zoals de Hef en de Paperclip, er is zoveel moois. Je kunt zelfs een historische wandeling maken met een kaart.

Die geschiedenis. Daarvan denkt Karin dat er zich meer mensen in zouden kunnen verdiepen als ze in de wijk komen wonen. Of over de wijk beslissen. Dat ze niet op hun eilandje blijven zitten, maar de wijk intrekken. Samen te komen en te beleven. Te bewegen door de wijk en te voelen wat de oorspronkelijke bewoners beweegt er te blijven.

“Dat is het belangrijkste. Luisteren. Dat we samenkomen. Elkaar beter leren kennen. Daarvoor staan mijn deur en die van veel andere bewoners wagenwijd open. Met nieuwe mensen komen er ook nieuwe ideeën en nieuwe mogelijkheden. En die moeten we blijven delen en ontdekken met elkaar. En daar hoort de gemeente ook bij. We hebben elkaar echt nodig. Dus nodig ik onze nieuwe burgemeester Carolien Schouten van harte uit om een dagje te komen proeven van de wijk.”